Kris Verbrugghe heeft duidelijk behoefte aan expressie, aan woorden die zinnen worden en aan beeldtaal die heel langzaam groeit en die de aandachtige reflectie is van haar gedachten en haar streven, van haar zoektocht naar catharsis ondermeer of naar een soort overstijgen van het materiële.

Dat materiële komt uitvoerig en uitbundig aan bod in haar schilderijen op doek of op lood, in haar wasschilderijen en recentelijk ook in haar ruimtelijk werk dat opnieuw een weergave is van een spirituele tocht die ook een reeële reis was, namelijk naar Compostela.
De nood aan het uitpuren neemt diverse vormen aan in haar beeldend werk, in reeksen die de titel "Bewustwording", "Rituelen" en "Bevrijding" kregen.

Het gebaar van het schilderen volgt de ritmiek van het mediteren, van het streven , van de vergeestelijke verzuchtingen.

Haar oeuvre groeit naarmate gedachten worden geordend of een uitweg vinden. Haar beeldtaal is de vertolking van een merkwaardig eigenzinnige visie.

(@ Hugo Brutin a.i.c.a)